Kuźnia Przeznaczenia: Prolog

Witam
Tak, to znowu ja ! Powracam z nowym opowiadaniem... nie jest ono za specjalne, ale zawsze coś.
Mogliście widzieć kilka rozdziałów gdzie indziej, faktycznie, chyba cztery rozdziały tego opowiadania były na blogu mojego znajomego (Synek, ty wiesz o kogo chodzi :D)
Dobra, nie ględzę już, zapraszam do czytania !
Pozdrawiam
Seth ___________________________________________________________________________________
Akademia ninja była dziś niespokojnym miejscem, pomimo tego, że było już dawno po lekcjach na polu treningowym rozgrywała się przerażająca scena. Dookoła leżało pełno nieprzytomnych ludzi, zaś na środku stało dwunastoletnie dziecko otoczone pomarańczową chakrą. Czerwone oczy, które wyglądały spod blond czupryny były załzawione i pełne bólu.


- Mam dość ! – wrzasnął na całe gardło, a echo rozniosło się po lesie – Wiem, że mnie słyszysz staruszku ! Mam dość życia w cieniu ludzi, mam dość bycia traktowanym jak śmieć, mam dość bólu i tych spojrzeń, mam dość życia w strachu ! Odchodzę !
Siwowłosy staruszek siedzący w swoim gabinecie nad szklaną kulą przyglądał się całemu zajściu, w jego oczach doskonale widoczny smutek mieszał się z poczuciem winy. Machnął ręką nad kulą i podniósł się, podszedł do obrazu jego zmarłego następcy, Minato Namikaze i pokręcił głową z dezaprobatą przymykając oczy.

- Minato, jesteś największym idiotą jaki chodził po ziemi, idąc za miłością, zostawiłeś na świecie osobę, która bardziej cię teraz potrzebuje, mimo to, dalej mam przeczucie, że to ja powinienem oddać życie, nie ty – spojrzał znów na przedmiot, który ukazywał dwunastolatka – Idź i szukaj swojego utraconego szczęścia, Naruto, szukaj dzieciństwa i miłości na które zasługujesz, bardziej niż ktokolwiek na świecie