Rozdział 8

Następnego dnia zaczęli zakradać się do miejsca, z którego wczoraj uciekli. Po kilku godzinach dostali się tam i tak jak podejrzewali, dookoła ich tarczy stały namioty i trzydziestu shinobi gotowych do ataku.

–

Za równo trzydzieści sekund macie przywołać swoje summomony, ja w tym czasie zajdę ich od tyłu i rozwalę Bijudama Rasengan o pełnej mocy. – skupił się i uaktywnił swoją technikę prędkościową – Odliczanie start zacząć ! Harashin no Jutsu !
Zniknął, zostawiając za sobą czerwony błysk.
Usadowił się w dobrym miejscu strategicznym i wytworzył potężną czarną, bardzo ciężką do utrzymania kulę.

–

Kuchiyose no Jutsu – usłyszał, a na wzgórzu pojawiły się dwa ogromne zwierzęta, wielka żaba z czterema mieczami i srebrny wąż

–

Brać ich, to shinobi Konoha !
Ten moment wykorzystał ich sensei. Wyskoczył w powietrze i z ogromną prędkością leciał ku ziemi.

–

Element Yin-Yang ! – zmienił swoje ciało w iluzję – Harashin no Jutsu !
Przyspieszył i w locie osiągnął ogromne przyspieszenie, dzięki czemu jego jutsu nabrało więcej siły

–

BIJUDAMA RASENGAN ! – technika zetknęła się z ziemią, tworząc potężny wybuch niszczący wszystko dookoła, jednakże przesadził z tą prędkością i dał za dużo mocy swojemu Rasenganowi. Kiedy technika ustała na polanie nie zostało nic. W ziemi była dziura wielkości pięćdziesięciu metrów – I jak ?!

–

ŚWIETNA TECHNIKA SENSEI ! – wypalił Tokagera – Ale trochę zbyt niszczycielska – dodał kiedy Uzumaki pojawił się obok n ich – Uderzył byś, Sensei tą techniką niedaleko wioski i zniszczył byś jej kawałek

–

Wiem, dlatego użyłem tego właśnie po raz trzeci w ciągu życia – zaśmiał się – Mogę też kontrolować jej przepływ, zmniejszając siłę rażenia do zwykłego Odama Rasengana, tyle, że Odame da się zatrzymać, Bijudame, już nie...

–

Musisz mnie tego nauczyć ! – wydarł się Kei – Ja chcę, ja chcę, ja chcę !

–

Nie, ta technika jest tylko i wyłącznie moją własnością, nikt jej nie używa ! Mój ojciec ją stworzył, mogę was nauczyć jedynie podstawowego Rasengana

–

Jasne, a my go sami ulepszymy ! – ucieszył się Chi – Yoh, będziemy mieli zabawę ! Ty możesz spróbować stworzyć Rasengan Wody, Wiatru i Lodu, a ja Ognia i Błyskawicy !

–

Właściwie, Inari, jaki ty masz żywioł – zapytał ni stąd ni zowąd Yoh

–

Ziemia – wyjawiła

–

Fajnie ! Mamy pięć żywiołów – śmiał się Kei

–

Hokage wiedziała co robi, przydzielając was do jednej drużyny – stwierdził Czarny – Idziemy ?

–

Hai ! – odwrócili się od miejsca masakry i ruszyli spokojnym krokiem

–

Widziałeś, Naruto – sensei ? Udało nam się przywołać żabę i węża wielkości budynku !

–

Wiem i jestem z was dumny – pobłażliwy uśmiech wpłynął na jego usta, całe szczęście wojna nie zmieniła ich tak bardzo

–

Będziemy ćwiczyć Rasengana w drodze ?

–

Oczywiście – zaśmiał się, podając im baloniki z wodą, które pojawiły się w jego rękach nie wiadomo skąd – Pierwszy krok, rozwalcie balonik za pomocą chakry, o w taki sposób – sam wyciągnął rękę z balonikiem i zaczął wpuszczać w niego swoją energię niszcząc go

–

Wow – wydusili i zaczęli naśladować Mędrca, z marnym skutkiem – Coś nam to nie wychodzi

–

Nie macie robić wiru wodnego, obracając wodę w jedną stronę... raz w jedną, raz w drugą

–

Hai !

Z każdą godziną wychodziło im coraz lepiej, a pod koniec dnia zniszczyli we wskazany sposób swój balonik.

–

Doskonale, zniszczcie go jeszcze raz w ten sam sposób, wtedy przejdziemy do drugiego kroku
Wystawili przed siebie ręce z nowymi balonikami i zniszczyli je.

–

Teraz gumowe kulki,macie je zniszczyć – na ich rękach pojawiły się małe, białe gumowe piłeczki – Ten krok polega na sile jutsu

–

Jak ty je materializujesz, Naruto – sensei – zapytał się Kei

–

Dzięki elementowi Yin – Yang – wyjaśnił – Jak już mówiłem, dzięki temu mogę tworzyć iluzję z rzeczywistość i rzeczywistość z iluzji i wyobraźni

–

Aha – mruknęli zdezorientowani – Eh... bierzemy się do roboty !

–

To ćwiczcie – mruknął rozkładając namiot na wolnej polanie – Tutaj zatrzymamy się na noc

–

Hai !

–

Ja idę spać, jestem zmęczony... – stwierdził i machnął ręką, a przed każdym pojawiło się wiadro wypełnione balonikami – Miłej zabawy

O czwartej nad ranem obudziło go kilka huków i trzasków. Przetarł oczy, ubrał się i wyszedł z namiotu, a widok zmęczonych, ale uśmiechniętych uczniów upewnił go w jego podejrzeniach.

–

Udało wam się, prawda ?

–

Hai !

–

Doskonale, prześpijcie się, jak się obudzicie to ruszymy w drogę !

O godzinie jedenastej wszyscy stali już na nogach, kończąc składać obóz.

–

A jak stworzyć Rasnegan ? – zapytał Yoh podczas pakowania namiotu – Opanowaliśmy krok pierwszy i krok drugi, a jaki jest krok trzeci ?

–

Połączyć krok pierwszy i drugi

–

Bez baloników, bez gumy ?

–

Tak, czysta chakra – odpowiedział – Ćwiczcie, ja się już nie wtrącam.

–

Sensei ! Jesteś bez serca !

–

No i ?

–

No i wiele ?

–

Czy ty mi coś insynuujesz ? – zapytał ostrzegawczo

–

Nie

–

To dobrze, idziemy dalej, no ruszać się, ruszać, nie mamy całego dnia

–

Jesteśmy Juninami, a nadal musimy się słuchać naszego przełożonego Junina – zaczął marudzić chłopak z Akaganem

–

Nie marudź, nie jest źle – wyszczerzyła się medyczka – Wyobraź sobie, że trafili byśmy na Ebisu, albo Jiraye – same

–

Przekonałaś mnie !
Głośny śmiech rozniósł się po okolicy.

Od tego zdarzenia minął rok. Drużyna Naruto dostała miano Rasenteam. Podczas drogi wszyscy opanowali różne wersje Rasengana. Kei, władał Raiganem i Katoganem, Yoh za to władał Futoganem, Suitoganem i Koriganem, zaś Inari Dotoganem i Mediganem. Każdy z nich miał swoją unikalną umiejętność. Były krótko i daleko dystansowe, a dzięki kontroli chakry mogli zmieniać ich kształt i objętość. Niestety, nawet po opanowaniu wszystkich tych technik nie byli w stanie nawet zadrasnąć swojego senseia.
Wojownicy z Iwa mieli do nich coraz więcej respektu. Oto zostało kompletnie zmiażdżone, a sam Orochimaru zgładzony przez Jirayę, drugiego z Legendarnych Sanninów, a jego ninja pokonani.

Naruto siedział właśnie nad jeziorem, patrząc w niebo, kiedy przed nim, w kłębach dymu pojawił się ptak pocztowy, ze zwojem na plecach. Rozwinął go i zaczął czytać, a z każdym przeczytanym słowem jego uśmiech rósł coraz bardziej. Zerwał się z miejsca i pobiegł do swoich uczniów.

–

Wojna... dobiegła końca ! – krzyknął uradowany – Wracamy do Konoha !

–

YATTA ! – jego uczniowie podzielali entuzjazm – Kiedy wracamy ?!

–

Natychmiast – stwierdził

–

Nieee... chcemy jeszcze chwilę odpocząć

–

Odpoczniemy w Liściu, przez cały miesiąc, zero walki, zero zagrożenia, może w końcu uwolnicie się ode mnie – zaśmiał się cicho

–

A wybij sobie ten pomysł, Sensei z głowy, za dużo byśmy stracili ! – wydarł się Kei

–

Właśnie, taki sensei nie trafia się na co dzień – poparła go Inari

–

Nie pozbędziesz się nas tak łatwo – dokończył Yoh – Poza tym, za bardzo się do ciebie przywiązaliśmy Sempai.

–

Cieszycie się, że wracacie do swoich rodzin ?

–

Ja tak ! – zaszczebiotała Sakura

–

Ja też – poparł przyjaciółkę Yoh

–

A ja nie mam do kogo wracać – mruknął smutno Chi

–

No widzisz, to tak jak ja – syn czwartego pochylił się nad nim – Ale dam ci jedno, bardzo cenne przesłanie i radzę ci, zapamiętaj ją – chłopiec podniósł na niego zaciekawione, lekko zdezorientowane spojrzenie – Żyj tak abyś niczego nie żałował, idź z podniesioną głową i szukaj szczęścia i walcz o nie, a wtedy zwyciężysz... bo tylko życie poświęcone innym jest warte przeżycia...

–

Trochę ciężko jest, żyć bez rodziny

–

Wiem coś o tym – Naruto posłał mu pokrzepiający uśmiech – Też nie miałem nigdy rodziny, wychował mnie Kuro Okami – mówił spokojnie – Ale ty nie jesteś sam i nigdy nie byłeś samotny – zdziwienie, niedowierzanie i lekka irytacja zabłysła w jego oczach, ale niebieskooki nie przejmował się tym – Masz... nas |
Oczy czarnowłosego rozszerzyły się, kiedy Yoh i Inari położyli mu ręce na ramionach

–

Tak Kei, teraz to my jesteśmy twoją rodziną... nie zapominaj o tym
Uśmiech zagościł na jego ponurym obliczu.

–

A jak było z tobą sempai ?

–

Ja miałem zawsze przy sobie albo Kuro albo Sasuke, oni byli moimi jedynymi przyjaciółmi i rodziną, dlatego, też nigdy nie byłem sam

–

To jak, wracamy ?

–

Pewnie !
Spakowali się i ruszyli w drogę powrotną...
Do domu.